Caroline Aafjes-van Aalst is raadslid voor Leefbaar Rotterdam en houdt zich bezig met de brede portefeuille Zorg. In haar column vertelt ze over de grote uitdagingen die Rotterdam heeft op het gebied van zorg.
Rotterdam staat voor een enorme uitdaging op het gebied van zorg in onze stad. We hebben immers te maken met een dubbele vergrijzing. Dat wil zeggen dat niet alleen de Rotterdammer ouder en daarmee meer zorgbehoevend wordt, maar ook dat er steeds minder jongeren zijn die bijvoorbeeld als verpleegster of huishoudelijke hulp de arbeidsmarkt op stromen. Daarnaast wordt de vraag naar zorg steeds groter door de individualiserende samenleving. Kinderen die ver weg wonen en de buren? ‘Die mensen ken ik eigenlijk helemaal niet zo goed.’ Dit zorgt ervoor dat we minder snel naar elkaar omkijken en een helpende hand uitsteken.
Dat zorgt er, mede doordat ook Den Haag vooralsnog weigert de knip te trekken, voor dat de zorgkosten zogezegd de pan uitrijzen. Maar geld is bij lange na niet het enige probleem. Want al hadden we het geld, is het tekort aan hulpverlenende handen nog steeds enorm. Willen we zorg voor degenen die het het hardst nodig hebben vanzelfsprekend houden, zal er dus snel iets moeten veranderen.
En daarom worden er maatregelen genomen, zo werden eerder al efficiëntieslagen gemaakt binnen zowel de gemeente als zorg verlenende partijen. Daarnaast ligt de grondslag waardoor iemand in een zorgtraject beland vaak in onderliggende problemen zoals stress, veroorzaakt door bijvoorbeeld schulden, niet passend onderwijs of een vervelende thuissituatie. Daarom gaan we deze problemen bij de bron aanpakken en mensen op juist dié terreinen hulp verlenen, zodat zij niet in een zorgtraject belanden.
Ik hoor u denken, waarom deden we dit niet eerder al? Maar eerlijkheid gebied mij te zeggen dat niet alle maatregelen positief zijn. Zo zal huishoudelijke hulp in veel gevallen worden afgeschaald, van bijvoorbeeld wekelijks naar eens per twee weken. Ook zal het uurtje strijken of het doen van boodschappen voor veel ouderen verdwijnen. Dat zijn zaken die we met lede ogen aanzien. Betekent dit dat mensen zonder de nodige zorg of hulp komen te zitten? Dat niet. Waar het écht nodig is blijft zorg gewoon beschikbaar. Maar hier zal soms kritischer naar gekeken worden, want is een beroep doen op de kinderen echt geen optie? Of blijkt die buurman niet toevallig best een aardige vent die het helemaal niet erg vindt wat boodschappen mee te nemen! Die keuzes en verantwoordelijkheid moeten we pakken om zorg voor degenen die het het hardst nodig hebben beschikbaar te houden.