Donderdag, 24 januari 2019

Wapens inleveren zonder straf: Hardleersheid

Vanwege zijn ongenoegen over hoe het er aan toe ging in de politiek richtte Ronald Sørensen (Rotterdam, 4 mei 1947) in 2001, samen met zijn vrouw Nel, Leefbaar Rotterdam op. Na de moord op Pim Fortuyn nam Ronald het fractievoorzitterschap op zich. In juni 2011 verliet Ronald de fractie van Leefbaar Rotterdam om zijn werk voort te zetten in de Eerste Kamer voor de PVV. Deze functie vervulde hij tot juni 2015. Tegenwoordig is Ronald vaste columnist voor Leefbaar Rotterdam en zit hij in de Raad van Advies van de partij. Hij was 32 jaar lang docent biologie en geschiedenis op de O.S.G. van Borselen in Rotterdam. Tevens was hij van 2007 tot 2011 Statenlid in de provincie Zuid-Holland.

door Ronald Sørensen

Bij ons politiebureau was het een komen en gaan van mensen. Soms zelfs ontstond een rij waarin op vrolijke toon van mening werd gewisseld: “Ach tegen roest valt niet op te werken, dus hij moet er toch uit” hoorde ik iemand zeggen. “Misschien kan je voortaan beter een Belgische kopen” was het advies.” Ik houd de mijne, maar lever wel wat steekwapens in, want we waren toch toe aan een nieuwe messen-set ”vervolgde de adviseur.

Nieuwsgierig ging ik in de ondertussen toegestroomde menigte staan. “Wat levert jij in? ”vroeg een rasechte Rotterdammert. “Ik me Uzi, die ik ooit in dienst achterovergedrukt hebt” Om niet direct als infiltrant te worden herkend antwoorde ik schouderophalend ”Och het pistool van me vader, die na de oorlog bij de B.S. heeft gezeten. Het oorlogsmuseum had geen interesse”

Kort daarop verscheen een bestelbusje waaruit vier mannen met Kalasjnikovs stapten. Even leek er paniek te ontstaan, maar dat werd snel gevolgd door een daverend applaus. “Fantastisch dat die ex- Syrië gangers ook mee doen” verzuchtte een man met een lange baard naast me. “Zij leveren in machinegeweren. Ik schamen voor alleen klein pistooltje, maar ik mag straffeloos inleveren en ik bang voor 10 uur dienstverlening, dus doe maar”

Zo ongeveer moeten de mensen die op het idee kwamen om mensen vrijwillig hun wapens te laten inleveren de uitvoering van hun wereldvreemde plan hebben gezien. Klaarblijkelijk wisten ze niet dat in 2009 ook zo’n actie was geweest , die speciaal gericht was op één bevolkingsgroep (jonge Antillianen) waarbinnen het wapenbezit als statussymbool gold (nog steeds). Gevraagd naar de opbrengst bleek die nihil te zijn. 

Het probleem is niet zo zeer de gebrekkige of totaal afwezige opbrengst, maar de mentaliteit van de mensen die dit soort zaken bedenken en ook nog eens met veel bombarie aan de man brengen. Wereldvreemdheid kan een omschrijving zijn , maar hardleersheid ook, gezien de vorige mislukte poging. 

Ik denk dat ze bij de politie hun schouders ophalen over zoveel naïviteit en geen dozen neerzetten waarin de wapens straffeloos gegooid kunnen worden. Dit openlijk ventileren lijkt niet best voor de carrière, dus laten de agenten het maar begaan en luisteren naar hun chefs, die graag commissaris willen worden.

In Israël , de enige democratische staat in het Midden Oosten pakt men de problemen wat drastischer aan. Misschien ook een voorbeeld voor ons.  Als iemand een terroristische daad begaat, gaat men er vanuit dat de familie op de hoogte was en geen moeite heeft gedaan de dader op andere gedachten te brengen of de autoriteiten te waarschuwen. Het huis van de familie van een terrorist wordt met de grond gelijk gemaakt.

Als iemand een machinegeweer in huis heeft, lijkt het me dat onmogelijk geheim te houden. Voor andere vuurwapens en handgranaten geldt dat natuurlijk ook. Met andere woorden de familie, vrienden en kennissen zijn op de hoogte en verzuimen de politie te waarschuwen. Het voorkomen van een misdaad is een maatschappelijke plicht. Het lijdzaam toezien is strafbaar: Straf dan ook!

Natuurlijk hoeft niet het huis direct met de grond te worden gelijkgemaakt, maar familie die een misdadiger toelaat, kan wel uit huis worden gezet. Een zware boete of intrekken van een uitkering kan ook werken. Maak die straffen vooral bekend! Geef via alle kanalen aan, wat de gevolgen zijn van het niet melden van vuurwapens in je omgeving.

Nooit geschoten altijd mis!  Doen dus!

Let op!

De gastcolumnisten schrijven volledig op eigen titel en niet op die van Leefbaar Rotterdam.